Ετήσιο μνημόσυνο Αρχιμ. Αυγουστίνου Μύρου

 

ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΑΡΧΙΜ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΜΥΡΟΥ

     Ἕνας χρόνος συμπληρώνεται ἀπό τήν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ πανοσιολογιοτάτου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Μύρου, κτήτορος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου, ὁ ὁποῖος ἐπί 24 ἔτη διηκόνησε θεοφιλῶς τήν Ἐκκλησία.

     Τό ἐτήσιο μνημόσυνο θά τελεστεῖ στήν Ἱερά Μονή τό Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021, ἱερουργοῦντος τοῦ πανοσιολογιοτάτου ἀρχιμανδρίτου καί πρωτοσυγκέλου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης π. Χριστοφόρου Ἀγγελόπουλου.

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ

 

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

 ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

 

 Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2021

Ὥρα 5:30 μ.μ.

 

 

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

 

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021

 

 ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

Φέρεται εἰς γνώση τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου, ὅτι τό Σάββατο 30 Ὀκτωβρίου 2021, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου θά τελεσθεῖ Θεία Λειτουργία ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη καί πρωτοσύγκελο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης π. Χριστοφόρο Ἀγγελόπουλο.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος θά μιλήσει στούς προσκυνητές στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς.

Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Γ. Μύρου "Οἱ Ἅγιοι ὡς παιδαγωγοί"

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ

 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία τῶν ἁγίων. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχει ἀπαραίτητα στὸ Σῶμα της ἁγίους. Δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ Ἐκκλησία χωρὶς ἁγίους.

Πρῶτος ἅγιος μὲ ἀπόλυτη ἁγιότητα εἶναι αὐτὸς ὁ θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τοῦ οἰκοδομήματος καὶ ἡ κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Κοντὰ στὸν Χριστό, ἅγιοι εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ συνδέθηκαν μὲ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καθάρισαν τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς θείας χάριτος, ἁγιάσθηκαν μὲ τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ παρέμειναν στὸν ἁγιασμὸ αὐτὸ μέχρι τὸ τέλος τοῦ βίου τους.

Ὁ προφητάναξ Δαυῒδ ὀνομάζει ὅλους αὐτοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ. «Ἐμοὶ δὲ λίαν ἐτιμήθησαν οἱ φίλοι σου, ὁ Θεός» (Ψα 138,17). Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος τοῦ Ψαλτηρίου μᾶς βεβαιώνει πὼς εἶναι θέλημα Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀληθινὰ ἀγαποῦν τὸν Θεό νὰ τιμοῦν καὶ τοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τιμᾶ ὅλους τοὺς ἁγίους της. Ὅλες οἱ ἡμέρες τοῦ χρόνου εἶναι ἀφιερωμένες στὴν μνήμη ἑνὸς καὶ περισσοτέρων ἁγίων.

Ὅμως τὸ πλῆθος τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πολὺ μεγάλο. Ὅπως γνωρίζουμε, μόνον οἱ ἅγιοι μάρτυρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, τῆς περιόδου τῶν μεγάλων διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, εἶναι περισσότεροι ἀπὸ ἕνδεκα ἑκατομμύρια. Ὁ ἀριθμὸς τῶν ἁγίων αὐξήθηκε μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, καὶ θὰ συνεχίση νὰ αὐξάνεται μέχρι τὴν συντέλεια τῶν αἰώνων, διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ποτὲ δὲν θὰ παύση νὰ γεννᾶ ἁγίους. Ἐπὶ πλέον, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἁγίους εἶναι ἄγνωστοι. Γιὰ νὰ τιμηθοῦν καὶ αὐτοὶ οἱ ἄγνωστοι ἅγιοι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὥρισε τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς ὡς ἑορτὴ πάντων, ὅλων τῶν ἁγίων.

Ὅμως τοὺς ἁγίους πάντοτε τοὺς τιμοῦμε, πάντοτε τοὺς ἔχουμε κοντά μας, καὶ πάντοτε τοὺς χρειαζόμαστε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγοῦν. Γι᾿ αὐτὴν τὴν παιδαγωγική τους ἰδιότητα θὰ δοῦμε τί λένε παλαιοὶ καὶ νεώτεροι πατέρες.

Θὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο.

«Ὑπάρχει συνήθεια στοὺς ζωγράφους, ὅταν πρόκειται νὰ ζωγραφίσουν μία παρόμοια εἰκόνα κάποιου, νὰ βάζουν νὰ κάθονται κοντά τους μία καὶ δύο καὶ τρεῖς ἡμέρες ἐκείνους, τοὺς ὁποίους πρόκειται νὰ ζωγραφίσουν, ὥστε, παρατηρώντας συνεχῶς τὴν ὄψη τους, νὰ διατηρήσουν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὴ μορφή τους. Ἐπειδὴ λοιπὸν κι ἐμεῖς τώρα πρόκειται νὰ ζωγραφίσουμε, ὄχι εἰκόνα σωματικῆς μορφῆς, ἀλλὰ κάλλος ψυχῆς καὶ νοητὴ ὀμορφιά, καὶ σήμερα στρέφοντας ὅλοι πρὸς τὸν Δαυῒδ τὴν προσοχή, ἂς ἀποτυπώσετε τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ἐνάρετου ἐκείνου ἀνθρώπου στὶς δικές σας ψυχές, ὅπως καὶ τὴν πραότητα, τὴν ἡμερότητα, τὴν μεγαλοψυχία καὶ ὅλη τὴν ἄλλη ἀρετή του. Γιατί, ἂν οἱ εἰκόνες τοῦ σώματος φέρνουν κάποια παρηγοριὰ σ᾿ ἐκείνους ποὺ τὶς βλέπουν, πολὺ περισσότερο οἱ εἰκόνες τῆς ψυχῆς. Καὶ ἐκεῖνες μὲν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὶς βλέπουμε παντοῦ, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶναι τοποθετημένες συνεχῶς στὸν ἴδιο τόπο, αὐτὴ ὅμως, τὴν πνευματικὴ εἰκόνα, τίποτε δὲν σὲ ἐμποδίζει νὰ τὴν μεταφέρης ὅπου θέλεις. Ἀφοῦ λοιπὸν τὴν ἐναποθέσεις στὸ ἄδυτο θησαυροφυλάκιο τῆς διανοίας σου, ὁπουδήποτε κι ἂν βρίσκεσαι, θὰ μπορῆς νὰ τὴν ἀτενίζης συνεχῶς καὶ νὰ καρπώνεσαι μεγάλη ὠφέλεια ἀπ᾿ αὐτή. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἄρρωστα τὰ μάτια τους, κρατώντας σφουγγάρια καὶ κομμάτια ἀπὸ φορέματα χρώματος γαλάζιου καὶ κοιτάζοντας συνέχεια σ᾿ αὐτά, αἰσθάνονται κάποια ἀνακούφιση ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τους ἀπὸ τὸ χρῶμα ἐκεῖνο, ἔτσι κι ἐσύ, ἂν ἔχης τὴν εἰκόνα τοῦ Δαυῒδ μπροστὰ στὰ μάτια σου, καὶ ἀτενίζης συνεχῶς σ᾿ αὐτή, κι ἂν ἀκόμη ἄπειρες φορὲς σὲ ἐνοχλῆ ὁ θυμὸς καὶ σοῦ σκοτίζη τὸ μάτι τοῦ νοῦ, βλέποντας πρὸς ἐκεῖνον ποὺ εἶναι τὸ ὑπόδειγμα τῆς ἀρετῆς, θὰ ἀποκτήσης πλήρη τὴν ὑγεία καὶ καθαρὴ τὴν εὐσέβεια.

Πολλοὶ ἅγιοι, ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, ὄχι μόνον δὲν ἐγνώριζαν τὴν ρητορικὴ τέχνη, ἀλλὰ εἶχαν ἄγνοια καὶ αὐτῶν τῶν γραμμάτων. Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ καὶ στὰ ἴδια τὰ γράμματα ὑπερίσχυσαν μὲ τόση ἄνεση ἐκείνων ποὺ ὑπερεῖχαν στὴν ρητορικὴ τέχνη, ὥστε οἱ κατὰ κόσμον σοφοὶ νὰ ἀποδειχθοῦν κατώτεροι καὶ ἀπὸ ἀνόητα παιδιά. Γιατί, ὅταν ἡ πειθὼ στηρίζεται στὴ δύναμη τοῦ λόγου καὶ οἱ μὲν φιλόσοφοι δὲν μποροῦν νὰ νικήσουν οὔτε ἕναν τύραννο, οἱ δὲ ἀγράμματοι καὶ ἄσημοι ἐπιστρέφουν στὴν πίστη ὅλη τὴν οἰκουμένη, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι οἱ ἅγιοι, αὐτοὶ οἱ ἀγράμματοι καὶ ἄσημοι, ὑπερισχύουν στὴν σοφία, καὶ ὄχι οἱ φιλόσοφοι ποὺ σπούδασαν μὲ ἀκρίβεια καὶ τὰ γράμματα καὶ τὴν ρητορικὴ τέχνη. Ἔτσι, ἡ πραγματικὴ σοφία καὶ ἡ ἀληθινὴ μόρφωση, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἡ πίστη καὶ ὁ σεβασμὸς στὸν Θεό.

Κι ἂς μὴ νομίζει κανείς, σημειώνει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ὅτι μὲ αὐτὰ ποὺ λέγω εἰσηγοῦμαι νὰ μένουν τὰ παιδιὰ ἀμόρφωτα. Ὄχι. Ἄλλὰ ἂν κάποιος μπορῆ νὰ διαθέση τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ μόρφωση τῶν παιδιῶν, δὲν θὰ ἤθελα νὰ τὸν ἐμποδίσω νὰ τὸ πράξη καὶ αὐτὸ μὲ περίσσεια. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς, ὅταν κλονίζονται τὰ θεμέλια καὶ κινδυνεύη νὰ πέση ὁλόκληρο τὸ σπίτι καὶ ἡ οἰκοδομή, εἶναι δεῖγμα μωρίας καὶ παραφροσύνης νὰ τρέχη κανεὶς σ᾿ ἐκείνους ποὺ κάνουν τὰ ἐπιχρίσματα καὶ ὄχι στοὺς οἰκοδόμους, ἔτσι πάλι, εἶναι μάταια φιλονεικία νὰ ἐμποδίζουμε κάποιον ποὺ θέλει νὰ σοβατίση τὸ σπίτι του, τοῦ ὁποίου οἱ τοῖχοι εἶναι ἀσφαλεῖς καὶ στερεοί.

Στὴν περίπτωση τῶν ἁγίων ὄχι μόνον τὰ λόγια τους αὐτά, οὔτε οἱ διδασκαλίες καὶ οἱ συμβουλές τους, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόλοιπη συμπεριφορά τους θὰ μποροῦσε νὰ γίνη σ᾿ ἐκείνους ποὺ προσέχουν διδασκαλία εὐσεβοῦς ζωῆς. Σκέψου, πόσο μεγάλο πράγμα ἦταν νὰ δῆ κανεὶς τὸν Παῦλο νὰ δειπνῆ καὶ νὰ ἐλέγχη καὶ νὰ παρακαλῆ καὶ νὰ προσεύχεται καὶ νὰ δακρύζη καὶ νὰ βγαίνη καὶ νὰ μπαίνη στὸ σπίτι.

Ὄχι μόνον ἡ διδασκαλία καὶ ἡ παραίνεση καὶ ἡ συμβουλή, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση τῶν ἁγίων προξενοῦσε πολλὴ εὐχαρίστηση καὶ ὠφέλεια.

Ἀπὸ τὴν διδασκαλία μὲ τὰ λόγια εἶναι πολὺ πιὸ ἀκριβὴς καὶ πολὺ πιὸ ἀξιόπιστη ἡ διδασκαλία μὲ τὰ ἔργα. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει νὰ παρουσιάση ἔργα, καὶ ὅταν σιωπᾶ καὶ ὅταν εἶναι ἀθέατος, μπορεῖ νὰ διδάσκη, ἄλλους μὲν μὲ τὴν θέα, ἄλλους δὲ μὲ τὴν ἀκρόαση, καὶ θὰ ἀπολαύση μεγάλη εὔνοια ἀπὸ τὸν Θεὸ ὄχι μόνον γιὰ τὴν δική του ἀρετή, ἀλλὰ καὶ γιατὶ συντελεῖ στὸ νὰ δοξασθῆ ὁ Κύριός του διὰ μέσου αὐτῶν ποὺ βλέπουν τὸ καλό του παράδειγμα. Αὐτὸς μὲ ἄπειρες γλῶσσες καὶ μὲ πολλὰ στόματα θὰ προσφέρη τὶς εὐχαριστίες καί τοὺς ὕμνους στὸν Θεὸ τῶν ὅλων. Γιατὶ ὄχι μόνον ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι γνωστοί του καὶ μάρτυρες τῆς ζωῆς του θὰ θαυμάσουν καὶ αὐτὸν καὶ τὸν Κύριό του, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν τὸν γνωρίζουν, μαθαίνουν ὅμως ἀπὸ ἄλλους, κι ἐκεῖνοι ποὺ μένουν μακριὰ κι ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν σὲ μακρινὴ ξένη χώρα, καὶ ὄχι μόνον φίλοι, ἀλλὰ καὶ ἐχθροὶ θὰ σεβαστοῦν τὴν ὑπερβολική του ἀρετή. Γιατὶ τόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀρετῆς, ὥστε νὰ κλείνη τὰ στόματα καὶ αὐτῶν ποὺ τὴν πολεμοῦν καὶ νὰ φιμώνη τὴν γλώσσα τους. Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἄρρωστα μάτια δὲν τολμοῦν νὰ ἀτενίσουν τὶς ἡλιακὲς ἀκτίνες ποτέ, ἔτσι οὔτε ἡ κακία θὰ μπορέση ποτὲ νὰ ἀτενίση τὴν ἀρετή, ἀλλὰ θὰ ὑποχωρήση καὶ θὰ στρέψη τὰ νῶτα καὶ θὰ ὁμολογήση τὴν ἧττα. Ἐπειδὴ λοιπὸν εἴμαστε πεπεισμένοι γι᾿ αὐτό, ἂς καταγινόμαστε μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ ἂς ρυθμίζουμε τὴν ζωή μας μὲ ἀσφάλεια καὶ ἂς φροντίζουμε νὰ ἀπέχουμε καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ θεωροῦνται μικρὰ καὶ ἀσήμαντα ἁμαρτήματα, εἴτε μὲ λόγια εἴτε μὲ πράξεις.

Νὰ ἐπισκέπτεσαι, μὲ σκοπὸ νὰ διδαχθῆς, ἁγίους ἄνδρες, τοὺς πραγματικὰ ἁγίους, ποὺ ζοῦν μόνιμα στὶς ἐρημιές... Εἶναι λιμάνι γεμάτο γαλήνη. Εἶναι σὰν τοὺς φάρους, ποὺ τοποθετημένοι στὴν εἴσοδο τῶν λιμανιῶν, φωτίζουν ἀπὸ ψηλὰ ἐκείνους ποὺ ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ καὶ προσελκύουν ὅλους ἀνεξαιρέτως πρὸς τὴν δική τους γαλήνη, μὴ ἀφήνοντας νὰ ναυαγήσουν ἐκείνους ποὺ προσβλέπουν σ᾿ αὐτούς, μὴ ἀφήνοντας νὰ ζοῦν στὸ σκοτάδι ἐκείνους ποὺ ἔχουν στραμμένα πρὸς τὰ ἐκεῖ τὰ βλέμματά τους... Πήγαινε στὶς σκηνὲς τῶν ἁγίων. Ὅταν καταφεύγης σὲ μοναστήρι ἁγίου ἀνθρωπου, εἶναι σὰν νὰ πηγαίνης ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Δὲν βλέπεις ἐκεῖ ὅσα βλέπεις στὸ σπίτι· εἶναι ἀπὸ ὅλα καθαρὴ ἡ συνοδεία ἐκείνη· ἐπικρατεῖ πολλὴ σιγὴ καὶ ἡσυχία· δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ τὸ δικό μου καὶ τὸ δικό σου. Ἂν μείνης ἐκεῖ καὶ μία μόνον ἡμερα, ἢ καὶ δεύτερη, τότε θὰ αἰσθανθῆς περισσότερο τὴν πνευματικὴ ἀγαλλίαση.

Ἡ ἀρετὴ τῶν ἁγίων μοιάζει μὲ ἕνα θησαυρό, ποὺ ἔχει μεγάλη καὶ ἀνυπολόγιστη ἀξία. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς, ἂν κάποιος μπορέση νὰ πάρη ἔστω καὶ ἕνα μικρὸ μέρος ἀπὸ αὐτὸν τὸν θησαυρό, γίνεται πολὺ πλούσιος, τὸ ἴδιο θὰ δῆ κανεὶς νὰ γίνεται καὶ μὲ τὴν ἀρετὴ τοῦ πατριάρχη Ἀβραάμ... Καὶ ὅπως ἀκριβῶς ἀπὸ μία πηγὴ ποὺ ἀναβλύζουν πλούσια νερά, κι ἂν ὅλοι ἀντλοῦν, δὲν λιγοστεύουν τὰ νερὰ ποὺ τρέχουν ἀπ᾿ αὐτή, ἀλλὰ ἀντίθετα ὅσο περισσότεροι εἶναι οἱ ἀντλοῦντες, τόσο πλουσιώτερα ἀναβλύζουν τὰ νερὰ ἀπὸ τὴν φυσικὴ πηγή τους, τὸ ἴδιο βλέπουμε νὰ συμβαίνη καὶ μὲ τὸν θαυμάσιο αὐτὸν πατριάρχη. Γιατὶ πόσοι, ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκε μέχρι σήμερα, δὲν ἀντλοῦν ἀπὸ τὴν πηγὴ τῶν κατορθωμάτων του, καὶ ὄχι μόνον δὲν ἐξαντλήθηκαν τὰ νερά, ἀλλὰ ὅλο καὶ περισσότερο ἀναβλύζει ὁ θησαυρὸς τῶν ἀρετῶν του; Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι μία χρυσὴ ἁλυσίδα, ἔτσι ἀκριβῶς καλοβαλμένη θὰ δοῦμε νὰ βρίσκεται στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ διήγηση τῶν ἀρετῶν του καὶ κάθε φορὰ θὰ δοῦμε πρῶτα μὲν αὐτὸς νὰ δείχνη τὴν εὐσέβειά του καὶ ἔπειτα ἀμέσως νὰ ἔρχεται ἡ ἀμοιβὴ τοῦ Θεοῦ».

Ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους ἁγίους τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, ἐμβαθύνει πολὺ στὴν παιδαγωγικὴ δύναμη τῶν Ἁγίων.

«Ἡ παιδεία, λέγει, εἶναι προβολὴ τῆς ἁγιότητος. Μόνον ὁ ἁγιασθεὶς ἄνθρωπος δύναται νὰ ἁγιάζῃ καὶ ἄλλους· μόνον γενόμενος αὐτὸς φῶς δύναται νὰ φωτίζῃ τοὺς ἄλλους. Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεανθρώπου συγκεντρώνει τὰ πάντα εἰς τὸν προσωπικὸν ἀγῶνα καὶ τὴν ἄσκησιν· τὰ πάντα ἀρχίζουν ἀπὸ τὸ ἴδιον τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου: σωζόμενος ὁ ἄνθρωπος σώζει ἀπαραιτήτως καὶ τοὺς ἄλλους γύρω του· φωτιζόμενος φωτίζει καὶ τοὺς ἄλλους. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὐαγγελικὴ ὁδός, ἡ ἐφαρμοζομένη πιστῶς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, φυλασσομένη καὶ διαφυλαχθεῖσα εἰς αὐτή. Ἰδοὺ πῶς τὴν χαράσει, ὡς ἄλλος υἱὸς τῆς βροντῆς, ὁ μέγας ἅγιος καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ φωστὴρ τῆς οἰκουμένης, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: “Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι· σοφισθῆναι, καὶ εἶτα σοφίσαι· γενέσθαι φῶς, καὶ φωτίσαι· ἐγγίσαι Θεῷ, καὶ προσαγαγεῖν ἄλλους· ἁγιασθῆναι, καὶ ἁγιάσθαι”.

Κατὰ τὸ θέλημα τῆς Θείας Πρόνοιας ἡμεῖς ζῶμεν ἐπὶ τῆς γεωγραφικῆς καὶ θρησκευτικῆς διασταυρώσεως τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Διὰ τοῦτο, ἴσως εὑρισκόμεθα συχνὰ εἰς βασανιστικὸν ἀδιέξοδον. Ἔχετε παρατηρήσει πῶς εἰς τὴν ὀρθόδοξον ψυχήν μας δὲν ἀνταποκρίνεται ἡ ὀρθολογιστικο-σχολαστικὴ παιδεία τῆς ρωμαιοκαθολικῆς καὶ προτεσταντικῆς Εὐρώπης; Τοῦτο κατοπτρίζεται σαφῶς εἰς τὴν ἰδεολογικὴν καὶ ἠθικὴν περιπλάνησιν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῶν διανοουμένων μας. Αὐτοὶ ἔχουν ἀποξενωθῆ ἀπὸ τὸν ὀρθόδοξον λαόν μας, ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καὶ διὰ τοῦτο ἔχουν χάσει τὴν ὀρθόδοξον αἴσθησιν καὶ τὸν ὀρθόδοξον προσανατολισμὸν εἰς τὰ βασικὰ προβλήματα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ παιδεία κατὰ τὸ πρότυπον τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ ποτὲ δὲν δύναται νὰ εἶναι παιδεία δι᾿ ἡμᾶς. Ἡ ὀρθόδοξος αἴσθησις καὶ ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις παραδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει μόνον τοὺς ἁγίους ὡς παιδαγωγοὺς καὶ διδασκάλους καὶ μόνον τὴν ἁγιότητα ὡς φωτισμὸν καὶ ὡς ἀληθινὴν παιδεία. Εἶναι πολὺ βαθειὰ ἡ πεῖνα καὶ ἡ δίψα τῆς ψυχῆς μας, βαθυτέρα ἀπὸ ὅτι νομίζουν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς διανοουμένους μας, καὶ κανεὶς δὲν δύναται νὰ τὴν ἱκανοποίησῃ ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἁγίων Του».

Σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ μᾶς δείξη ἔμπρακτα πῶς μποροῦμε καὶ ἐμεῖς νὰ φθάσουμε στὸν κύριο στόχο τοῦ βίου μας, ποὺ εἶναι ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ θέωση. Αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, μὲ τὴν συναναστροφὴ τῶν ἁγίων. Γι᾿ αὐτὸ καταγράφει καὶ δημοσιεύει τοὺς βίους τους. Γι᾿ αὐτὸ διαβάζει τὸ συναξάρι τους στὸν Ὄρθρο καὶ ψάλλει τὰ ἀπολυτίκιά τους σὲ ὅλες τὶς Ἀκολουθίες.

Οἱ βίοι τῶν ἁγίων διατηροῦν καὶ παραδίδουν ζωντανὴ τὴν ἀληθινὴ Πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἱ ἀλήθειες ποὺ ἀποκάλυψε ὁ Χριστός βιώθηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους στὴν καθημερινή τους ζωὴ. Οἱ ἀλήθειες γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, γιὰ τὴν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασή του, γιὰ τὴν ἄκτιστη θεία χάρη, γιὰ τὴν κόλαση καὶ τὸν παράδεισο, εἶναι τόσο στερεωμένες μέσα στοὺς ἁγίους, ὥστε προτιμοῦν νὰ πεθάνουν μὲ βασανιστήρια, παρὰ νὰ τὶς ἀπαρνηθοῦν.

Οἱ βίοι τῶν ἁγίων μᾶς παραδίδουν τὸ γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος, τὸν Ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Μᾶς μαθαίνουν ὅτι οἱ πηγὲς τῶν ἀληθινῶν ἀρετῶν εἶναι τὰ ἅγια Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, διότι μὲ τὴν θεία χάρη ποὺ πηγάζει ἀπὸ αὐτὰ τρέφονται καὶ αὐξάνουν. Μᾶς δείχνουν τὸν σωστὸ δρόμο γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὰ κατάλληλα φάρμακα γιὰ τὴν θεραπεία τῶν παθῶν. Ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει πάλι ὁ μακαριστὸς π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, «Οἱ βίοι τῶν ἁγίων δείχνουν πολλούς, ἀλλὰ πάντοτε σίγουρους δρόμους σωτηρίας, φωτισμοῦ, ἁγιασμοῦ, μεταμορφώσεως,... θεώσεως. Δείχνουν ὅλους τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνθρώπινη φύση κατανικᾶ τὴν ἁμαρτία, τὴν κάθε ἁμαρτία· νικᾶ τὸ πάθος, τὸ κάθε πάθος· νικᾶ τὸν θάνατο, τὸν κάθε θάνατο· νικᾶ τὸν δαίμονα, τὸν κάθε δαίμονα. Ἐδῶ, στοὺς βίους τῶν ἁγίων βρίσκεται τὸ φάρμακο γιὰ κάθε ἁμαρτία, κάθε πάθος, κάθε θάνατο καὶ κάθε δαίμονα... Πῶς γίνεται κάποιος ἀπὸ ἁμαρτωλὸς δίκαιος; Νά, ἔχουμε ἕνα πλῆθος ἀπὸ συγκλονιστικὰ παραδείγματα μέσα στοὺς βίους τῶν ἁγίων! Πῶς μπορεῖ κάποιος ἀπὸ ληστής, πόρνος, μοιχός, μέθυσος, ἄσωτος, φονιάς νὰ γίνη ἅγιος; Καὶ γι᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις θὰ βροῦμε πάμπολλα παραδείγματα ἐδῶ. Ἐπίσης ἀπὸ ἕνα φίλαυτο, ἰδιοτελῆ, ἄθεο, ὑπερήφανο, φιλάργυρο, ἐμπαθῆ, διεφθαρμένο, κακοῦργο, πονηρό, ὕπουλο, φθονερό, κενόδοξο, κακοήθη, ἅρπαγα καὶ ἀνελεήμονα, πῶς εἶναι δυνατὸν κάποιος νὰ γίνη ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ; Καὶ πάλι οἱ βίοι τῶν ἁγίων θὰ μᾶς τὸ δείξουν καὶ θὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσουν».

Ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλους μας τοὺς πιστοὺς εἶναι νὰ ἁγιασθοῦμε, ὅπως μᾶς τὸ ὑπενθυμίζει ὁ ἀπόστολος Πέτρος· «Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Θεό, ποὺ σᾶς κάλεσε στὴν Πίστη, νὰ γίνετε καὶ σεῖς ἅγιοι σὲ κάθε περίσταση τοῦ βίου σας, διότι εἶναι γραμμένο, Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α’ Πε, 1,15-16). Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἀγαπήσουμε πολὺ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, ἂς μελετοῦμε καθημερινὰ τὰ συναξάριά τους καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ μιμηθοῦμε τὴν πίστη τους καὶ τὶς ἀρετές τους.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

Κοζάνη 26 Αὐγούστου 2021

 

 

Ἡ ἑορτή τῆς Ἀνακομιδῆς τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου

τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου θά τελεσθεῖ κατά μετάθεση

τήν Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021

καί ὥρα 20:30 τό βράδυ.

 

 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

 

Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Γ. Μύρου "Στήν Μεταμόρφωση φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ"

 

Στὴν Μεταμόρφωση φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ

 

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ, ὅπως καὶ κάθε ἄλλο γεγονός, γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν Θεία Λειτουργία, ἐπειδὴ μ᾿ αὐτὴν φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὁμολογοῦμε κάθε φορὰ ποὺ βρισκόμαστε στὴν ἔναρξη τῆς Θείας Λειτουργίας: «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...». Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως. Φανερώνεται ἡ Βασιλεία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.

Στὸ κέντρο ὅλης τῆς ἱστορίας εὑρίσκονται τὰ Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Πατὴρ ποὺ ὁμιλεῖ, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ μεταμορφώνεται καὶ δείχνει τὴν θεία του δόξα, καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴν νεφέλη ποὺ σκεπάζει ὅλους. Κοντὰ στὴν Ἁγία Τριάδα εἶναι οἱ δύο ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς ἀντιπρόσωποι τῶν προφητῶν καὶ οἱ τρεῖς μαθηταὶ ὡς ἐκπρόσωποι τῶν ἀποστόλων. Ὅλα αὐτὰ τὰ πρόσωπα, τὰ θεῖα καὶ τὰ ἀνθρώπινα, εἶναι τὰ βασικὰ πρόσωπα ποὺ προσδιορίζουν τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία, τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στὴν δόξα της.

Τί σημαίνουν ὅμως ὅλες αὐτὲς οἱ ἀλήθειες γιὰ μᾶς, γιὰ τὸν καθένα ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο ποὺ παλεύει μέρα καὶ νύχτα μέσα στὸν κόσμο μας γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του; Ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση μᾶς ἐξηγεῖ:

Μᾶς δείχνουν τὸν ἀληθινὸ προορισμό μας. Ὅλοι ὅσοι γεννηθήκαμε σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ἔχουμε ἕνα τελικὸ προορισμό. Κι αὐτὸς δὲν εἶναι ἁπλῶς νὰ μεγαλώσουμε, νὰ ἀπολαύσουμε κάποιες χαρές, νὰ ἱκανοποιήσουμε κάποιες προσωρινὲς γήινες ἐπιθυμίες, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια καὶ γιὰ πάντα εὐτυχισμένα. Αὐτὸ σημαίνει νὰ εἴμαστε γιὰ πάντα μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Κι αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν εἴσοδό μας καὶ τὴν μόνιμη παραμονή μας στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ περισσότερο ἀπὸ κάθε τι ἄλλο μᾶς ἐνδιαφέρει στὴν πραγματικότητα ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Βασικὴ ὅμως προϋπόθεση γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μεταμόρφωσή μας, δηλαδὴ ἡ ἀλλαγή μας ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸν Χριστὸ στὴν δόξα του καὶ νὰ ζοῦμε κοντά του. Καὶ μόνον ἐὰν ἀποκτήσουμε καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀνακαινισμένο νοῦ μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μόνον τότε μποροῦμε νὰ δοῦμε τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Ὅμως ἡ ἐλευθερία μὲ τὴν ὁποία εἴμαστε πλασμένοι, μᾶς δίνει δύο δυνατότητες: Ἢ νὰ μεταμορφωθοῦμε ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ παραμορφωθοῦμε ἀντιστεκόμενοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπακούοντας στὸ θέλημα τοῦ ἀντιχρίστου. Ἡ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ παραμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου ἔργο τοῦ ἀντιχρίστου. Ὁ καθένας μας ἁπλῶς ἀποφασίζει μὲ τίνος τὸ μέρος θὰ πάη.

Ὅσο γιὰ τὰ ἀποτελέσματα, αὐτὰ εἶναι ὁλοφάνερα σὲ κάθε περίπτωση. Ἡ παραμόρφωση ὡς ἔργο τοῦ Σατανᾶ φαίνεται καθαρὰ στὸ περιστατικὸ τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ, ποὺ συναντοῦν ὁ Χριστὸς καὶ οἱ μαθηταί του ἀμέσως μόλις κατεβαίνουν ἀπὸ τὸ ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως. Εἶναι αὐτὸ ποὺ φεύγει ἀπὸ τὸ σπίτι, ποὺ ἄλλοτε πέφτει στὴ φωτιὰ καὶ ἄλλοτε στὸ νερό, αὐτὸ ποὺ σχίζει τὰ ροῦχα του, ποὺ πετάει πέτρες, ποὺ ἀφρίζει καὶ τρίζει τὰ δόντια του.

Αὐτῆς τῆς παραμόρφωσης εἶναι ἀποτέλεσμα καὶ ἡ παραμόρφωση καὶ ὁ θάνατος τόσο τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ὅσο καὶ αὐτῆς τῆς ἐξόντωσης τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλοι μας εἴμαστε καθημερινὰ μάρτυρες τῆς ἀνυπολόγιστης οἰκολογικῆς καταστροφῆς στὸν πλανήτη μας μὲ τὴν ἀλόγιστη ἐκπομπὴ καυσαερίων, τὴν τρύπα τοῦ ὄζοντος, τὸ φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου, τὴν καταστροφὴ τῶν δασῶν, τὴν ἐξαφάνιση ζώων, τὴν παρατεταμένη ξηρασία, τὶς ἀτέλειωτες πυρκαγιές, τὶς πλημμύρες, τὴν μόλυνση τῶν ὑδάτων, ἀλλὰ καὶ τῶν τροφῶν.

Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ὅλοι μας ἀντιλαμβανόμαστε τὴν χαλάρωση τῶν ἠθῶν, τὴν αὔξηση τῆς ἐγκληματικότητος, τὴν διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὴν ἐξάπλωση τῶν ναρκωτικῶν, τὴν ἔλλειψη σεβασμοῦ, τὴν ἀδιαφορία γιὰ τὸν πλησίον, τὴν εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ὁδηγοῦνται νέοι ἄνθρωποι στὴν αὐτοκτονία.

Παραλάβαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἕνα κόσμο παράδεισο καὶ τὸν παραμορφώσαμε μὲ τὶς ἀδίστακτες ἁμαρτίες μας, τὸν μετατρέψαμε σὲ ἀληθινὴ κόλαση.

Μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συνεχίζει νὰ γιορτάζη τὴν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, γιὰ νὰ μᾶς πῆ ὅτι ἡ Ἐκκλησία γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ὑπάρχει, γιὰ νὰ μεταμορφώση τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Κι αὐτὸ μπορεῖ νὰ τὸ κάνη καὶ τὸ κάνει. Ὅμως αὐτὸ τὸ ἀντιλαμβάνονται καὶ τὸ βιώνουν μόνον ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν ἐνσυνείδητα κοντά της, ὑπακοῦν στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ πορεύονται τὸν δρόμο τῆς ἁγιότητος.

 Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

 

    Φέρεται εἰς γνώση τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου, ὅτι τό Σάββατο 14 Αὐγούστου 2021, στόν ἑορτάζοντα Ἱερό Ναό τῆς Παναγίας, θά τελεσθεῖ ἡ πανηγυρική Θεία Λειτουργία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη καί πρωτοσύγκελο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης π. Χριστοφόρο Ἀγγελόπουλο.

 

ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(Φιλιπ. 2,5-11)

 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἑορτάζει μ᾿ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο τὶς ἐκκλησιατικές της ἑορτές. Μὲ ὅσα τελοῦνται, ἀναγινώσκονται, ψάλλονται σ᾿ αὐτὲς ἐκφράζεται τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα, γίνεται ἐμβάθυνση σὲ πτυχὲς τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας καὶ ἐπιτυγχάνεται ἡ καλύτερη γνωριμία μὲ τοὺς ἑορταζομένους ἁγίους.

Ἀπαραίτητο μέρος τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτασμοῦ εἶναι ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Εὐχαριστίας, δηλαδὴ τῆς Θείας Λειτουργίας. Βασικὰ δὲ στοιχεῖα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι τὰ δύο ἀναγνώσματα, ἤτοι τὸ ἀποστολικὸ καὶ τὸ εὐαγγελικό, τὰ ὁποῖα μᾶς μεταφέρουν τὴν ζωντανὴ ἐμπειρία ποὺ εἶχαν οἱ θεωμένοι ἀπόστολοι γιὰ τὸν Θεὸ καὶ σχετίζονται μὲ τὰ θέματα καὶ τὰ πρόσωπα τῆς ἑορτῆς.

Στὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ κύριος στόχος τοῦ ἀποστόλου σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ εἶναι νὰ καταπολεμήση τὸ πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ τῆς διχόνοιας στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων. Ἢ ἀντίθετα, νὰ στερεώση τοὺς χριστιανοὺς τῆς πρώτης μακεδονικῆς Ἐκκλησίας στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἑνότητα. Αὐτὸ τὸ στερέωμα γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια τοῦ γνησίου ἐκλησιαστικοῦ φρονήματος.

Τί σημαίνει φρόνημα; Σταθερὴ καὶ ἀμετακίνητη προσήλωση σὲ κάποια πίστη, σὲ κάποιον τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς. Καὶ ἐδῶ συγκεκριμένα στὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς ποὺ ἀποκαλύπτει ὁ Θεὸς καὶ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἑνότητα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν μένη ὁ ἀπόστολος στὴ θεωρία, γιὰ νὰ δείξη στὴν πράξη ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ φρόνημα, ἀναφέρεται στὸ παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν, ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Καὶ ποῦ φαίνεται τὸ ταπεινὸ φρόνημα τοῦ Χριστοῦ; Στὴν κένωση. «Ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος».

Τί σημαίνει “κένωση”; Ἄδειασμα ἀπὸ κάτι ποὺ περιέχει ἕνα δοχεῖο. Ἄδειασμα ἀπὸ κάτι πολύτιμο καὶ τιμητικὸ ποὺ ἔχει κάποιος ἄνθρωπος (ἀξίωμα, δόξα, τιμή). Καὶ μετὰ ταπείνωση.

Γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ κένωση εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι καταδέχθηκε νὰ γίνη ἀπὸ τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Καὶ τὸ ἔκανε αὐτὸ γιὰ νὰ προσλάβη τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ ἔχει ἀρρωστήσει, γιὰ νὰ τὴν θεραπεύση μ᾿ αὐτὸν τὸν μοναδικὸ τρόπο. Εἶναι ὡσὰν ἕνας ἄνθρωπος ἐπιστήμονας νὰ γίνεται σκουλήκι, γιὰ νὰ θεραπεύση τὰ σκουλήκια ἀπὸ μία ἀνίατη ἀρρώστεια.

Καὶ βέβαια, ἡ κένωση αὐτὴ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶχε τὶς συνέπειές της. Ὁ Θεὸς πατὴρ τίμησε καὶ δόξασε τὸν Υἱό του, ὅσο δὲν μπορεῖ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ φαντασθῆ. «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται, ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός».

Αὐτὸς ὅμως ὁ ἀνυπέρβλητος δοξασμὸς ἐπεκτείνεται καὶ σὲ μᾶς, στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ μὲ τὸ Βάπτισμα ἔχουμε ἑνωθῆ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ γίναμε μέλη τοῦ δικοῦ του Σώματος. Ὅταν τιμᾶται καὶ δοξάζεται ὁ Χριστὸς τιμᾶται καὶ δοξάζεται καὶ τὸ σῶμα του, καὶ ἑπομένως καὶ ὅλα τὰ μέλη του.

Τί σχέση ὅμως ἔχει αὐτὸ τὸ ἀνάγνωσμα μὲ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεώς της; Αὐτὸ εὔκολα τὸ συμπεραίνουμε, ἐὰν ἐξετάσουμε τὴν σχέση τῆς Παναγίας μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό.

1. Ἡ Παναγία ὑπῆρξε ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὡς ἐκπρόσωπος ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἡ κύρια συνεργὸς στὴν κένωση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μὲ τὴν ἐνανθρώπησή του, μὲ τὴν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ κυοφορία καὶ γέννησή του ἀπὸ τὴν Παναγία. Ἡ Παναγία ἔγινε ἡ κλῖμαξ, γιὰ νὰ καταβῆ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ καὶ ὕστερα νὰ ἀναβῆ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Ἡ Παναγία ἔγινε ἡ πύλη ἡ κεκλεισμένη, γιὰ νὰ περάση στὸν κόσμο τοῦτο ὁ σωτήρας Θεός. Μελετώντας κανεὶς τὰ γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας δὲν μπορεῖ νὰ νοήση τὴν σωτήρια κένωση τοῦ Χριστοῦ χωρὶς τὴν Παναγία.

2. Ἡ Παναγία συμμετεῖχε σὲ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς κενώσεως, τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν ἐπίγειο βίο του. Ἦταν μαζί του στὶς πολλὲς καὶ ταπεινωτικὲς ταλαιπωρίες ἀμέσως μετὰ τὴν γέννησή του στὸ παχνὶ τοῦ σταύλου, στὸν διωγμὸ τοῦ Ἡρώδη, στὴν φυγὴ στὴν Αἴγυπτο. Ἡ Παναγία ἦταν δίπλα του στὸ μεγάλωμά του στὴν κακόφημη Ναζαρέτ, ἐκεῖ ὅπου τὸν ταπείνωναν οἱ θεωρούμενοι ἀδελφοί του καὶ οἱ ἄλλοι συγχωριανοί του μὲ τὴν περιφρόνηση καὶ τὴν τέλεια ἀπαξίωσή του. Ἡ Παναγία παρακολουθοῦσε ἀπὸ κοντὰ ὅλες τὶς ταπεινωτικὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τοὺς Γραμματεῖς, τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς ἀρχιερεῖς τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι καθ᾿ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δημόσιας δράσης του τὸν κατηγοροῦσαν, τὸν συκοφαντοῦσαν, τὸν εἰρωνεύονταν, τὸν ἐπιβουλεύονταν, τὸν καταδίωκαν. Ἡ Παναγία βρέθηκε κοντὰ καὶ συνέπασχε μὲ τὸν Υἱόν της σὲ ὅλες τὶς ἀτιμωτικὲς πράξεις τῶν Ἰουδαίων, ἀπὸ τὴν σύλληψή του μέχρι καὶ τὸν θάνατό του. Εἶδε νὰ τὸν δικάζουν καὶ νὰ τὸν καταδικάζουν ὡς κακοῦργο, νὰ τὸν ἐμπαίζουν οἱ στρατιῶτες μὲ τὴν χλαμύδα καὶ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, νὰ τὸν καρφώνουν ἐπάνω στὸν ξύλινο σταυρό, νὰ τὸν ποτίζουν χολὴ καὶ ξύδι, νὰ τὸν φτύνουν, νὰ τὸν κεντοῦν μὲ τὴν λόγχη.

Κοντὰ στὸν Χριστὸ ἡ Παναγία ἔζησε μὲ πραγματικὴ συμμετοχὴ ὅσο κανεὶς ἄλλος τὴν κένωση, τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὸ τέλος πέρασε καὶ ἡ ἴδια ἀπὸ τὸν θάνατο, τὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς κενώσεως. Μὲ ὅλα αὐτὰ ἔγινε ἡ Παναγία ὑπηρέτρια στὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς κενώσεως τοῦ Χριστοῦ. Μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, μὲ τὴν γνήσια, τὴν ἀνεπιτήδευτη ταπείνωσή της, ἔγινε ἡ καλύτερη συνεργάτρια τοῦ Θεοῦ στὸ κοσμοσωτήριο ἔργο του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὴν τίμησε καὶ τὴν ὑπερύψωσε στὴν πρώτη θέση στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῶν ἁγίων. Εἶναι ἡ πρώτη ἀπὸ ὅλους τοὺς ἁγίους, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, Παναγία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς τὴν ὑμνοῦμε καὶ τὴν δοξάζουμε μὲ τὶς γιορτὲς καὶ τοὺς ὕμνους, ἐπαληθεύοντας γιὰ αἰῶνες τώρα τὴν ἴδια τὴν δική της προφητεία, «Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί».

 

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Μύρου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

 

    Φέρεται εἰς γνώση τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου, ὅτι τό Σάββατο 31 Ἰουλίου 2021, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου θά τελεσθεῖ Θεία Λειτουργία ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη καί πρωτοσύγκελο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης π. Χριστοφόρο Ἀγγελόπουλο.

    Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος θά μιλήσει στούς προσκυνητές στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΤΣΑΝΟΥ

Φέρεται εἰς γνώση τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου, ὅτι τό Σάββατο 26 Ἰουνίου 2021, στήν Ἱερά Μονή θα τελεσθεῖ Θεία Λειτουργία καί μνημόσυνο ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη καί πρωτοσύγκελο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων καί Κοζάνης π. Χριστοφόρο Ἀγγελόπουλο.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Χριστοφόρος θά μιλήσει στούς προσκυνητές στόν αὔλειο χῶρο τῆς Μονῆς.